Muzyka to pasja

Czy muzyka może stać się pasją?

Stawanie się profesjonalnym muzykiem wymaga ogromnej ilości pracy, a posiadanie pasji do muzyki może pomóc w zmotywowaniu wielu wymaganych godzin praktyki. Ale czy pasja do muzyki może być także destrukcyjna? W kryminalnym opowiadaniu Somerset Maugham “The Alien Corn” młody człowiek, który jest spadkobiercą ogromnej fortuny rodzinnej, popełnia samobójstwo, gdy uświadamia sobie, że nigdy nie będzie niczym więcej niż utalentowanym amatorskim pianistą. Najwyraźniej jego pasja do muzyki okazała się dysfunkcyjna.

Ostatnio niektórzy psychologowie dokonali rozróżnienia między pasją “harmonijną” i “obsesyjną”. Ktoś z “harmonijną” pasją do aktywności angażuje się w tę działalność swobodnie, bez presji wewnętrznej i zewnętrznej. On lub ona pozostawia miejsce na inne czynności w życiu. Natomiast “obsesyjna” pasja powoduje nieosiągalne pragnienie zaangażowania się w określoną działalność. Ktoś, kto ma obsesyjną pasję będzie nadal ćwiczyć instrument lub uprawiać sport, nawet jeśli spowoduje to pogorszenie kontuzji. On lub ona zaangażuje się w wybraną działalność do tego stopnia, że ​​zdrowie się pogarsza, związki są napięte, a finanse cierpią.

Ostatnie badanie przeprowadzone przez kanadyjskich badaczy zbadało te różne rodzaje pasji u doświadczonych muzyków. Okazało się, że muzycy o tych dwóch różnych orientacjach ustalają różne cele, z różnymi rezultatami. Harmonijnie pełni pasji muzycy stawiają sobie za cel “mistrzostwo”. Oznacza to, że wyznaczają sobie cele do nauki i opanowania trudnych zadań, takich jak odgrywanie trudnego fragmentu w odpowiednim tempie lub możliwość odtworzenia wymagającego utworu z pamięci określonego dnia. Po ustaleniu tego rodzaju celów, harmonijnie namiętni muzycy mieli tendencję do praktykowania w określony i świadomy sposób. Obsesyjnie pełni pasji muzycy byli bardziej skłonni do wyznaczania celów wydajnościowych lub unikania wyników, które odnoszą się raczej do porównań z innymi muzykami niż do opanowania określonych zadań. Na przykład obsesyjnie uczuciowy uczeń muzyki może postawić sobie za cel grę lepiej niż inni w swojej klasie lub uniknięcie najniższej pozycji w konkurencji. Ponieważ harmonijnie namiętni muzycy grali swobodnie instrumenty, nie odczuwali potrzeby porównywania się z innymi. Tendencja do tego, że obsesyjnie pasjonuje się porównywanie się z innymi, wydaje się być związana z presją wewnętrzną, którą sami sobie wyrządzają.